Over dit kunstwerk

Reinier Landwehr

De wereld die Reinier Landwehr in zijn grotendeels geïmproviseerde muurschilderingen uitbeeldt, is er eentje die in eerste instantie zeer vrolijk oogt. De in Ede geboren en in Rotterdam wonende en werkende kunstenaar, spendeerde meer dan een week aan deze enorme compositie. Dat deed hij zonder oriënterend grid, maar met assistentie van collega Stoog, één van de leden van kunstenaarscollectief Lastplak.

Het resultaat is een fantasiewereld die tussen waken en slapen in lijkt te zitten. Bonte kleuren en een veelheid aan smileys vormen een toegankelijk geheel, maar wie wat langer binnentreedt in dit droomrijk, houdt er wellicht een wat unheimisch gevoel aan over. De lange ogen van die vele lachende gezichten, zijn die niet net wat té lang, wat hen een nogal wezenloze indruk geeft? En die wiebelige lijnen—alsof ze van een kaars druipen, of we alles door de rimpeling van het water zien—stroken die eigenlijk wel met die eerste, blijmoedige indruk?

Ze suggereren een vrolijkheid in verval; een facade die opgetrokken is om meer genuanceerde, complexere emoties te verbergen. Achter al dat uitbundige glimlachen gaat veel schuil dat verborgen is, en bij langere inspectie door het masker heen breekt. Landwehr geeft er een subtiel commentaar mee op het gebruik van emoji karakters in app-gesprekken en andere online communicatie. Ze vormen in zijn ogen een simplificatie of uitvergroting van onze daadwerkelijk emoties, die we daarmee naar de achtergrond dringen. Vooral de vele smileys zijn daar volgens de kunstenaar schuldig aan: “Je kan niet altijd zo vrolijk zijn.”

Loïc Mondé

Loïc Mondé is één van de kartrekkers van graffiti en street art in de Franse stad Toulouse. Hij begon met graffiti in 1998, en heeft zijn fascinatie voor de esthetische kwaliteiten van letters nooit meer losgelaten. Door de jaren heen ontwikkelde een geheel eigen, kalligrafische stijl vol beweging. Zonder schets, met meestal niet meer dan een kleurenpalet en een globaal idee, begint hij aan zijn schilderingen. “Het gaat om die eerste ingeving”, vertelt hij. “Hoe je daarin met je foutjes omgaat, en hoe je alles combineert binnen beperkte tijd, net als met illegale graffiti. Mijn werk probeert het ongrijpbare te vangen.”

Het kalligrafische werk van Mondé, vormt het middelste deel van een drieluik op de achterwand van dit pand. Door niet de bestaande hoeken van de muren als grens voor hun individuele compositie te gebruiken, maar een schuine, organisch ogende grens te trekken, creëren David Bruce, Loïc Mondé en Jelmer Noordeman een verloop in zowel stijlen als kleuren. Het werk uiterst links is uitbundig kleurrijk, de centrale schildering is donkerder van toon met enkele heldere tinten, en het rechtse deel is hoofdzakelijk in zwart, wit en grijs uitgewerkt, met spaarzame kleuren. Die schildering is bovendien puur abstract, de middelste is kalligrafisch met abstracte elementen, terwijl er aan de linkerkant een vrolijk figuratief patroon te zien is. 

Jelmer Noordeman

Jelmer Noordeman is één helft van Bier & Brood, een Rotterdams kunstenaarsduo dat talloze zwartwitmuurschilderingen verzorgde waarin zij abstracte, organische vormen combineerden met figuratieve elementen in een uiterst herkenbare stijl. In zijn solowerk kiest Noordeman voor een soortgelijk kleurenpalet, maar sluipen er ook enkele subtiele blauw- en groentinten in. Deze zijn mede ingegeven door de videokunst die hij maakt. Noordeman manipuleert daarin de zwart-witte ruis in oude VHS-banden, alsof hij een instrument bespeelt. Flarden kleur verschijnen terwijl het technologisch medium lijkt organische vormen te creëeren. De beelden die hij zo ontdekt, inspireren op hun beurt weer muurschilderingen als deze. 

Het abstracte werk van Noordeman, vormt het rechtse van een drieluik op de achterwand van dit pand. Door niet de bestaande hoeken van de muren als grens voor hun individuele compositie te gebruiken, maar een schuine, organisch ogende grens te trekken, creëren David Bruce, Loïc Mondé en Jelmer Noordeman een verloop in zowel stijlen als kleuren. Het werk uiterst links is

David Bruce

David Bruce struinde in de vroege jaren ’80 alle basketbalveldjes af die hij in zijn thuisstad Parijs vinden kon. Het waren de jaren waarin de ontluikende hiphopcultuur de Franse jeugd al snel in haar greep had, en daar hoorden graffiti ook bij. De jonge sportliefhebber zag het verschijnen op de veldjes waar hij speelde, en raakte er al snel door bevangen. Het patroon met basketballen dat hij decennia later over heel de wereld schildert, refereert direct aan die tijd. “Ik vind het niet erg steeds hetzelfde te schilderen”, zegt hij over die eindeloze herhaling. “Voor mij is het nog steeds als een sport. Ik houd ervan snel te werken, om die energie te vangen.”

Het figuratieve werk van Bruce, vormt het linkse deel van een drieluik op de achterwand van dit pand. Door niet de bestaande hoeken van de muren als grens voor hun individuele compositie te gebruiken, maar een schuine, organisch ogende grens te trekken, creëren David Bruce, Loïc Mondé en Jelmer Noordeman een verloop in zowel stijlen als kleuren. Het werk uiterst links is uitbundig kleurrijk, de centrale schildering is donkerder van toon met enkele heldere tinten, en het rechtse deel is hoofdzakelijk in zwart, wit en grijs uitgewerkt, met spaarzame kleuren. Die schildering is bovendien puur abstract, de middelste is kalligrafisch met abstracte elementen, terwijl er aan de linkerkant een vrolijk figuratief patroon te zien is.