Over dit kunstwerk

Graffitischriivers over heel de wereld kennen de Zwitser Adrian Falkner waarschijnliik beter onder de artiestennaam die hii zichzelf ooit aangemeten heeft: SMASH137. In plaats van dat hij die bijnaam van een ander kreeg, bedacht hij deze ooit zelf. Het is één van de redenen waardoor hii het schilderen ervan beschouwt als het maken van een zelfportret. En omdat graffiti enkel het schrijven van een naam betreft en het verder geen betekenis hoeft te hebben, is de leesbaarheid van de letters volgens Falkner niet belangrijk meer.

Daardoor kan hij de vorm oprekken en pushen naar elk punt dat zijn eigen emoties en ingevingen verlangen. Deze vrijheid heeft hem stilistische innovaties in graffiti laten bereiken die internationaal nog altijd navolging krijgen.

Falkner tekent continu, maar beschouwt dit als training en schetst zijn muurschilderingen bewust niet van tevoren uit. “Anders voelt het niet als een oprecht zelfportret”, legt hij die noodzaak tot improvisatie uit. “Dan is het alsof je een maaltijd opwarmt in de magnetron.” Die spontaniteit spreekt ook uit de manier waarop Falkner naar een eindpunt toewerkt. “Soms denk je nog dagen bezig te zijn, en doe je ineens iets waardoor het af is”, vertelt hij. “Het is af wanneer het ineens klikt, en je zelf niet meer uit kan leggen hoe je daar gekomen bent.”

De statuur van de kunstenaar binnen zin medium, wordt onderstreept door het feit dat Falkner een eigen verfkleur bi verffabrikant Montana Colors heeft. De lichtgele tint genaamd Smash Potato (een woordspeling op zijn graffiti-alias en mashed potato, Engels voor aardappelpuree) is gebruikt voor de letters rechts onderin. De outlines daarvan zijn gedaan in een bruintint die de schil van een aardappel verbeeldt; een kleurcombinatie die de kunstenaar al langere tijd in gedachten had en hier eindelijk toegepast heeft.